بیست و ششم اردیبهشت نود و شش.

زمان و اجبار به زندگی کردن آدم را سازگار می‌کند. دیگر یادم نمی‌آید کدام حرف را بهشان گفته‌ام و کدام را نه. تا کجای هر ماجرا را می‌دانند یا چه چیزی را دل‌ام می‌خواسته داغ داغ بهشان بگویم. دیگر آن‌هایی نیستند که می‌شد همراه‌شان بلند بلند فکر کرد و مغز را مرتب کرد. دیگر قفل زبان هم ندارم. چون دلخور نیستم از نبودن‌شان. رها کرده‌ام. حرفی بشود، پایش که بیفتد چیزی می‌گویم. حرف‌های بیات گم در زمان.

Advertisements