من.

در راه برگشتند. این دو و نیم روزی که اینجا بودند پر بود از شیطنت، خنده، دوستی، معلمی، نفس کشیدن، فهمیدن و فهمیده شدن … اس ام اس می‌زنم قطارتان هنوز چپ نشده است؟ وسط جواب بلند بالایش می‌نویسد اعتراف کن دلت برایمان تنگ شده است، ما نیز هم! و من می‌گردم، می‌گردم، می‌گردم. نیست، هیچ اثری از دلتنگی نیست. مدت‌هاست من برای هیچ آدمی دلتنگ نمی‌شوم. چرا؟ دلتنگی‌هایم با ایمیل و چت و اس ام اس و به ندرت صحبت تلفنی ارضا می‌شود. مدت‌هاست دلتنگ حضور آدم‌ها نمی‌شوم، دلتنگ بغل کردن، بغل شدن، دلتنگ لمس شدن، دلتنگ چشم در چشم شدن، دلتنگ دیدن چهره‌شان، حرکاتشان و شنیدن صدایشان از نزدیک … مدت‌هاست دلم برای دیدن کسی نمی‌تپد، گرم نمی‌شود … من چه‌ام شده است؟ من حالم را نمی‌فهمم … من چرا و کی با این چیزها قهر کرده‌ام؟ …

من چه‌ام شده است؟